Με πόσους τρόπους μπορεί κανείς να αφηγηθεί μια ιστορία, να πει αυτό που δεν λέγεται με λόγια; Ο μυθιστοριογράφος δεν «εξηγεί». Δείχνει. Για να δείξει, πρέπει να έχει μάθει ο ίδιος να βλέπει – μια μαθητεία που μπορεί να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή. Το μυθιστόρημα πραγματεύεται τη μετάβαση, την αλλαγή (κοσμογονική είτε ανεπαίσθητη), την προοδευτική εξέλιξη και την έκβαση μιας κρίσης. Καταπιάνεται δηλαδή μ’ αυτό που βλέπουμε παντού γύρω μας, με την ίδια τη ζωή. Ποια είναι τα πρόσωπα του δράματος και τι τους συνέβη; Πώς αυτό που τους συνέβη μπορεί να ενδιαφέρει έναν άγνωστο – τον αναγνώστη;

Το εργαστήριο απευθύνεται σε ανθρώπους που θέλουν να γράψουν αλλά και να γίνουν επαρκείς αναγνώστες. Αποσκοπεί στο να τους εξοικειώσει με τα βασικά «εργαλεία» του μυθιστοριογράφου και να τους ασκήσει στην πειθαρχία που απαιτεί η τέχνη της γραφής: στην πειθαρχία και όχι στην έμπνευση βασίζεται ο συγγραφέας – σ’ ένα πρόγραμμα δουλειάς που θα επιβάλει ο ίδιος στον εαυτό του και που θα υπερασπιστεί σθεναρά όταν η τεμπελιά, η κόπωση ή η απογοήτευση θελήσουν να το σαμποτάρουν.

Εβδομαδιαίες γραπτές ασκήσεις θα υποβοηθήσουν τον εθισμό στη γραφή και θα γίνουν αφορμή να εξεταστούν διάφορα ζητήματα τεχνικής με παραδείγματα από την ελληνική και ξένη πεζογραφία: «θέμα», «story» και «πλοκή», πραγματικός και αφηγηματικός χρόνος, προσκήνιο και υπόβαθρο («πυρήνες» και «δορυφόροι»), αφηγηματική φωνή («σκοπιά» ή point of view του αφηγητή), χαρακτήρες – περιγραφή και διάλογος, εγκιβωτισμένο κείμενο, υπαινικτικότητα, ύφος.

Διδάσκουσα: Δήμητρα Κολλιάκου

http://www.dimitrakolliakou.gr