Σχόλη

  ΡΟΥ ΠΟΥ του Γιάννη Τσίρμπα Πατρίδαμ αραεύοσε αμόν καταραμένος*, σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδα ξένος   Γου και α, γα^ του και α, τα^ γά-τα. Μετά, το γάμα ξαναπήρε τη θέση του γου, το σίγμα του σου, το έψιλον τη θέση του ε και αργότερα, όχι πολύ αργότερα, ενηλικιωθήκαμε. Κι ύστερα πήγαμε φαντάροι. Όμως αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Γιατί και στην ενήλικη ζωή μας επιβίωσαν τέτοια παιδιάστικα γλωσσικά κατάλοιπα, συχνά μάλιστα για πολύ σοβαρές υποθέσεις,…

Read More Read More

  ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΣΤΟΜΑ της Νατάσσας Μπλάτσιου (Το διήγημα που πρώτευσε στο Hotel / Ένοικοι Γραφής 2009) Περνάω από το νεκροταφείο. Τον βρίσκω. Όχι αυτόν. Τον τάφο όπου είναι χαραγμένο το όνομά του. Σηκώνομαι πάλι και φεύγω. Πάω για το πηγάδι. Περπατάω ανάμεσα στις πορτοκαλιές σχεδόν στα τυφλά. Ξέρω κάθε εκατοστό γης, ακόμα και τις πέτρες που μπήγονται στα πόδια όταν τρέχεις. Ρουφάω λαίμαργα τη μυρωδιά των ανθισμένων πορτοκαλιών, όλα στη θέση τους είναι. Κι οι μυρωδιές και τα δέντρα και…

Read More Read More

  ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΞΟΡΚΙ του Κώστα Γκάζη (Το διήγημα που πρώτευσε στο Hotel / Ένοικοι Γραφής 2008)   Η κοπέλα στην άλλη άκρη του τηλεφώνου μιλούσε σπασμένα αγγλικά με κλασική ασιατική προφορά. «Ayahuasca?» «Yes». «Are you in the game?» «No». «Go in the game». Το τηλέφωνο τώρα ήταν νεκρό. Το έκλεισα, έκατσα μπροστά στο κομπιούτερ και μπήκα στο παιχνίδι. Δεν καπνίζεις. Δεν πίνεις. Sex κάνεις όποτε βρεις χρόνο. Συνήθως χρόνο δε βρίσκεις. Από τις δέκα έως τις έξι στο…

Read More Read More

ΣΚΟΝΗ ΑΠΟ ΚΙΜΩΛΙΑ του Χρίστου Κυθρεώτη (Το διήγημα που πρώτευσε στο Hotel / Ένοικοι Γραφής 2007)   Οι νοσοκομες ήταν της πλάκας. Πώς εί­ναι σε κάτι τσόντες, ξέκωλες και σιλικονάτες; Καμία σχέση. Πρώτα έσκασε μια θειάκα γύρω στα εξήντα, για να περάσει τον ορό. Και καλά δηλαδή. Το γύρναγε από δω, το τρύπαγε από κει, σουρωτήρι το έκανε το χέρι του Μιχάλη. Τίποτα. Μιλάμε ότι το άτομο δεν μπορούσε να πετύχει φλέβα ούτε στην τύχη. Μια δόση τη λυπήθηκα, «Δε…

Read More Read More

  SCHLAF SICK της Λουίζας Σπηλιωτοπούλου (Το διήγημα που πρώτευσε στο Hotel / Ένοικοι Γραφής 2006) Φοβαμαι τον υπνο περισσότερο κι από το θάνατο. Κι αυτό φοβάμαι να το πω μέχρι και στην ηχώ μου. Γι’ αυτό με τα μάτια ανοιχτά βουτάω στη θάλασσα. Παλιά. Γι’ αυτό μονάχα ξύπνιος ονειρεύομαι και σπάνια. Γι’ αυτό οι εφιάλτες είναι ίδιοι μαζί μου. Γιατί τους βλέπω στον καθρέφτη. Ιδρώνω μέχρι στα νύχια των ποδιών, η πλάτη μου μουσκεύει και πετάγομαι. Γι’ αυτό αποφάσισα…

Read More Read More