Αποτελεί κοινό τόπο, αλλά νομίζω πως δεν είναι περιττό να το αναφέρουμε ευθύς εξαρχής: σκοπός των μαθημάτων ποίησης δεν είναι να γίνει, ως εκ θαύματος, ποιητής εκείνος που θα τα παρακολουθήσει. Όπως, παρομοίως, δεν χρίζεται αυτομάτως ποιητής όποιος «εμπνέεται» και στιχουργεί ύστερα σ’ ένα χαρτί την ιστορία των παθών του. Χρειάζεται κάτι παραπάνω, ή πολλά παραπάνω για να είμαστε ειλικρινείς. Χρειάζεται κυρίως δουλειά. Δουλειά για έναν συγγραφέα σημαίνει εντατική ανάγνωση και συστηματική συγγραφή.
Τα μαθήματα ποίησης απευθύνονται σε όποιον έχει ήδη ενεργή ενασχόληση με την ποίηση, ως δημιουργός ή και μόνο ως αναγνώστης, και αποσκοπούν, αφενός, στην εμβάθυνση των γνώσεών του μέσα από τη συστηματική ανάγνωση σύγχρονων και παλαιότερων ποιητικών και θεωρητικών κειμένων και, αφετέρου, στην άσκηση της κριτικής του ικανότητας, που θα του επιτρέψει να διακρίνει ο ίδιος τα επιτεύγματα και τις αστοχίες των προσωπικών του δοκιμών. Η διαρκής άσκηση, τέλος, στην ποιητική σύνθεση, με δεδομένα κάθε φορά σημεία αναφοράς (θέμα, μορφή, ποιητικό είδος, στόχευση κτλ.), η έκθεση στα μάτια υποψιασμένων αναγνωστών και η αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, οι παρεμβάσεις και τα εκατέρωθεν σχόλια, η αυτοκριτική, τελικά, θα οδηγήσουν τον επίδοξο δημιουργό στην ποιητική αυτογνωσία και στην επιλογή του προσωπικού του δρόμου, εκείνου που εγγυάται πως θα αναπτύξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ό,τι ήδη βρίσκεται μέσα του.
Μαγική συνταγή δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως τα δοκίμια και τα ποιήματα του Τ. Σ. Έλιοτ και του Οδυσσέα Ελύτη, του Νάσου Βαγενά και του Διονύση Καψάλη, του e.e. cummings και της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, του Χόρχε Λουίς Μπόρχες και του Γιάννη Ρίτσου, του Τσέσλαφ Μίλος και του Νίκου Καρούζου. Αυτά, με την κατάλληλη χρήση, μπορούν να γίνουν η βασιλική οδός για την ποίηση.

Διδάσκων: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος