Σχόλη

Να σηκωθεί, να μη σηκωθεί, η τηλεόραση έπαιζε, θα έβλεπε τα γεγονότα από την ασφάλεια του κρεβατιού της, ανάμεσα στα ζεστά παπλώματα, είχε σκεπαστεί μέχρι πάνω, το κορμί της ψαχούλευε τα σεντόνια, σε κάθε της κίνηση διαμαρτύρονταν λες και τους χάλαγε την ησυχία, τόλμησε να ρίξει μια ματιά πρώτα στο χέρι της, ο καρπός της κρεμόταν ανήμπορος, το χέρι προσπαθούσε να ισορροπήσει στην αδυναμία του, μια κλεφτή ματιά μέσα από το νυχτικό, στο στήθος της, ανύπαρκτο, δύο τομές χαμογελαστές πάνω…

Read More Read More

  Υπάρχουν θαυμάσια και αξιοζήλευτα πράγματα να απολαύσει ανενόχλητα κάποιος σ’ αυτό το τεμπέλικο σπίτι με τα μεγάλα ευγενώς ταπετσαρισμένα δωμάτια, τα θηριώδη παράθυρα, με τις σαντούκ βαριές κουρτίνες να κρέμονται ανενόχλητες, σαγηνευτικά αδιάφορες, τα πνιγμένα με χιλιάδες μικροαντικείμενα έπιπλα, εκείνους τους μπλε σαξ βελούδινους καναπέδες μπροστά στο τζάκι, όταν ανάβει απλώνω τις πατούσες μου και τις αφήνω να καούν από τη θέρμη του και τόσα άλλα, προκλητικά και χυμώδη. Όπως το ξύλινο πάτωμα, μαλακό και αρκετά αθόρυβο, – αν…

Read More Read More

Σούρουπο -μωβ- Περπατούσε στην άκρη της λεωφόρου ακολουθώντας ένα υποτυπώδες πεζοδρόμιο. Τα διερχόμενα οχήματα έσκιζαν τον αέρα και του πετούσαν ροπές ταχύτητας, κάνοντας τα μάγουλά του να τραντάζονται. «Να σπάσεις το φράγμα του ήχου» είπε ο πατέρας ένα βράδυ, φορώντας στο μικρό του κεφάλι το τεράστιο κράνος της Harley. Στην τηλεόραση, ένας ναύτης στ’ άστρα κάρφωνε μια σημαία βαθιά στο φεγγάρι. Καράβια κι ατμόπλοια μεταπηδούσαν από τον ένα πλανήτη στον άλλο σαν το φωτιστικό στο παιδικό του δωμάτιο. Παραπάτησε. Στηρίχθηκε…

Read More Read More

Οι πασχαλιές  είχαν  πιάσει γλίτσα, ωστόσο η βαριά μυρωδιά τους πατίκωνε  κι άλλο το χαμηλοτάβανο κελί. Η Διαμάντω ένιωσε δύσπνοια και ξεροκατάπιε, κι αυτό το τεράστιο πράγμα στο στήθος της σαν να ’βγαλε ποδαράκια. Φύσηξε τότε απαλά ένας αέρας κι άνοιξε μια ιδέα το παντζούρι δίπλα στο κρεβάτι, κι η μυρωδιά τώρα κάπως αραίωσε, μα ακόμη σάλευε, και το πράγμα, κι αυτό κροτάλιζε ελαφρά, σταματημένο μπρούμυτα. Μια σαρανταποδαρούσα φάνηκε στη γωνία κι αφού έμεινε αναποφάσιστη για λίγο, άρχισε να τρέχει σαν τρελή στο ξύλινο δοκάρι πίσω απ’ τα…

Read More Read More

Αγία Πετρούπολη, Οκτώβριος 1917.  Αντίν, ντβα, τρι, τσιτίρι, πιατ, σεστ, σεμ, βο… Ένας εκκωφαντικός  κρότος,  που έκανε τα παράθυρα των αυτοκρατορικών μπαλέτων Μαριίνσκι να τρίξουν, σταμάτησε ακαριαία  το μέτρημα της δασκάλας, η οποία έδινε τον ρυθμό, και σήκωσε απότομα σε θέση παύσης τα δάκτυλα της πιανίστας που πλημμύριζαν με τις μελωδίες του Τσαϊκόφσκι την αίθουσα διδασκαλίας με τους τεράστιους καθρέπτες  και το δρύινο πάτωμα. Σαράντα κυκνάκια έτρεξαν τρομαγμένα προς τις δασκάλες τους. Ήταν νύχτα και δεν μπορούσαν να καταλάβουν από…

Read More Read More

Ο Ιάσων ήταν ξαπλωμένος στο ήσυχο ακόμα κρεβάτι του και περνούσε την ώρα του χαζεύοντας τις τρίχες του κορμιού του, μαύρες, σκληρές και κατσαρές –όχι όλες, μόνο αυτές που τύλιγαν τα χέρια του. Αυτό βέβαια δεν τον έκανε λιγότερο δασύτριχο. Ήξερε επίσης ότι οι τρίχες του ήταν επιπόλαιες κι έτσι έψαχνε να τις βρει πάνω στο στρώμα και, όσες από αυτές ξέφευγαν, κάτω στο πάτωμα. Δυσκολευόταν να κατανοήσει τον λόγο για τον οποίο τόσες πολλές τρίχες φύτρωναν στο σώμα του,…

Read More Read More

Καθώς έσπρωξε τα σκεβρωμένα παντζούρια, ο κάμπος του Αώου τής έκοψε την ανάσα. Πυκνή ομίχλη σκέπαζε μεγάλο μέρος του και το σχήμα του θύμιζε γαλάζια σαύρα. Τα βουνά γύρω είχαν πάρει τα σκούρα χρώματα του σούρουπου και κάποιοι απομακρυσμένοι οικισμοί φαίνονταν χωμένοι στις πλαγιές, μοναχικοί, στερεωμένοι εκεί για πάντα. Πήρε μια καρέκλα και κάθισε στο μπαλκονάκι –ίσα που την χωρούσε στο πλάτος–  κι άπλωσε τα πόδια στα παλιά κι επίφοβα κάγκελα. Ήταν ταραγμένη. Είχε πέσει πάνω του στον δρόμο –διόλου απίθανο, κάποτε…

Read More Read More

Πέρασαν πολλοί χειμώνες για νʾ ανοίξω τα μάτια. Τα είχα μονίμως κλειστά ή, καλύτερα, τις πιο πολλές φορές κλειστά, σπάνια ανοιχτά. Το βλέμμα πέφτει πάνω στον λευκό μανδύα που καλύπτει τα πάντα. Τα λιβάδια, τους κήπους ,τα μπαλκόνια, τα γείσα των παραθύρων, το καπέλο. Το μαύρο καπέλο με τη γούνινη φάσα. Μαύρο καπέλο σε κεφάλι με άσπρα μαλλιά ριγμένα στους ώμους. Τα μαλλιά της , λίγες τρίχες, ελάχιστες. Στους ώμους. Όπως κάποτε. Πάντα. Το κεφάλι. Το μυαλό της. Το γκριζόλευκο…

Read More Read More

Ήθελε πρωτότυπο σχέδιο. Όταν μου έφερε το ύφασμα, «να με μετατρέψεις σε θεά» μου είπε. Ήταν μεταξωτό, με πολύχρωμες στενές ακανόνιστες λωρίδες και γραμμές και ανάμικτα σχέδια λεοπάρ. Το φόρεμά της μπροστά μου κρεμασμένο στο μανεκέν, τελειωμένο. Ελπίζω αυτή τη φορά να της αρέσει μετά από τόσες πρόβες. Εντούτοις τα χρώματα μου φαίνονται αλλόκοτα και όμως μαγευτικά. Ζωντανεύουν, κινούνται. Λωρίδες κατακόρυφες, από τις αποχρώσεις του μοβ μέχρι το κόκκινο στροβιλίζονται, αναμειγνύονται και ιριδίζουν. Ανακατεύονται, αλλάζουν μοτίβα και τόνους σαν σχέδια…

Read More Read More

  Barney’s Corner   Στέκομαι πάντα ένα δυο λεπτά έξω από του Μπάρνεϋς. Δεν κάνω απολύτως τίποτα όταν στέκομαι εκεί. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, διαφραγματική αναπνοή που φουσκώνει τα πλευρά μου. Ανοίγουν κοκκινωπά σαν ενός μικρού ψαριού έξω απ’ το νερό. Βγάζω την ανάσα μου μέσα από ένα νοερό καλαμάκι, κίτρινο ριγέ. Τη λεπταίνω και τη στρογγυλεύω, να περάσει στο άνοιγμα. Δεν με ενδιαφέρει πού καταλήγει η αναπνοή μου και πώς χάνεται. Αυτός ο δρόμος καταλήγει πάντα στην προκυμαία. Η…

Read More Read More