Browsed by
Month: October 2016

«Ο Ρώσος παππούς» της Εβίτας Παπανικολάου ?>

«Ο Ρώσος παππούς» της Εβίτας Παπανικολάου

Αγία Πετρούπολη, Οκτώβριος 1917.  Αντίν, ντβα, τρι, τσιτίρι, πιατ, σεστ, σεμ, βο… Ένας εκκωφαντικός  κρότος,  που έκανε τα παράθυρα των αυτοκρατορικών μπαλέτων Μαριίνσκι να τρίξουν, σταμάτησε ακαριαία  το μέτρημα της δασκάλας, η οποία έδινε τον ρυθμό, και σήκωσε απότομα σε θέση παύσης τα δάκτυλα της πιανίστας που πλημμύριζαν με τις μελωδίες του Τσαϊκόφσκι την αίθουσα διδασκαλίας με τους τεράστιους καθρέπτες  και το δρύινο πάτωμα. Σαράντα κυκνάκια έτρεξαν τρομαγμένα προς τις δασκάλες τους. Ήταν νύχτα και δεν μπορούσαν να καταλάβουν από…

Read More Read More

«Μαύρο κοράκι» της Μαρίας Βέρρου ?>

«Μαύρο κοράκι» της Μαρίας Βέρρου

Ο Ιάσων ήταν ξαπλωμένος στο ήσυχο ακόμα κρεβάτι του και περνούσε την ώρα του χαζεύοντας τις τρίχες του κορμιού του, μαύρες, σκληρές και κατσαρές –όχι όλες, μόνο αυτές που τύλιγαν τα χέρια του. Αυτό βέβαια δεν τον έκανε λιγότερο δασύτριχο. Ήξερε επίσης ότι οι τρίχες του ήταν επιπόλαιες κι έτσι έψαχνε να τις βρει πάνω στο στρώμα και, όσες από αυτές ξέφευγαν, κάτω στο πάτωμα. Δυσκολευόταν να κατανοήσει τον λόγο για τον οποίο τόσες πολλές τρίχες φύτρωναν στο σώμα του,…

Read More Read More

«Γαλάζια σαύρα» της Βάνιας Ζαφειροπούλου ?>

«Γαλάζια σαύρα» της Βάνιας Ζαφειροπούλου

Καθώς έσπρωξε τα σκεβρωμένα παντζούρια, ο κάμπος του Αώου τής έκοψε την ανάσα. Πυκνή ομίχλη σκέπαζε μεγάλο μέρος του και το σχήμα του θύμιζε γαλάζια σαύρα. Τα βουνά γύρω είχαν πάρει τα σκούρα χρώματα του σούρουπου και κάποιοι απομακρυσμένοι οικισμοί φαίνονταν χωμένοι στις πλαγιές, μοναχικοί, στερεωμένοι εκεί για πάντα. Πήρε μια καρέκλα και κάθισε στο μπαλκονάκι –ίσα που την χωρούσε στο πλάτος–  κι άπλωσε τα πόδια στα παλιά κι επίφοβα κάγκελα. Ήταν ταραγμένη. Είχε πέσει πάνω του στον δρόμο –διόλου απίθανο, κάποτε…

Read More Read More

«Το χοντρό σχοινί» της Άννας Κωνσταντινίδου ?>

«Το χοντρό σχοινί» της Άννας Κωνσταντινίδου

Πέρασαν πολλοί χειμώνες για νʾ ανοίξω τα μάτια. Τα είχα μονίμως κλειστά ή, καλύτερα, τις πιο πολλές φορές κλειστά, σπάνια ανοιχτά. Το βλέμμα πέφτει πάνω στον λευκό μανδύα που καλύπτει τα πάντα. Τα λιβάδια, τους κήπους ,τα μπαλκόνια, τα γείσα των παραθύρων, το καπέλο. Το μαύρο καπέλο με τη γούνινη φάσα. Μαύρο καπέλο σε κεφάλι με άσπρα μαλλιά ριγμένα στους ώμους. Τα μαλλιά της , λίγες τρίχες, ελάχιστες. Στους ώμους. Όπως κάποτε. Πάντα. Το κεφάλι. Το μυαλό της. Το γκριζόλευκο…

Read More Read More