Η “Σχόλη” συγχαίρει τους πρώην μαθητές του Μισέλ Φάις, Ιάκωβο Ανυφαντάκη («Αλεπούδες στην πλαγιά», Πατάκης), Γιάννη Τσίρμπα («Η Βικτώρια δεν υπάρχει», Νεφέλη) και Γεωργία Τάτση («Χορός στα ποτήρια», Γαβριηλίδης), τα βιβλία των οποίων συγκαταλέγονται στις βραχείες λίστες των φετινών Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας, και τους εύχεται καλή τύχη! (Βραχείες Λίστες φετινών Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας)
Ιστορία και Λογοτεχνία Μια πολυτάραχη γοητευτική σχέσηΕισηγητές: Μάρω Δούκα, Άννα Μαρία Δρουμπούκη, Θωμάς Σκάσσης, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου17 Ιανουαρίου 2015 Βιβλιοπωλείο Πατάκη, Ακαδημίας 65 11 π.μ. – 3 μ.μ. Η Ιστορία και η Λογοτεχνία συχνά διασταυρώνονται άλλοτε συγκρουσιακά κι άλλοτε αρμονικά στο πεδίο της Γραφής. Η αφηγηματικότητα της Ιστορίας και η ιστορικότητα της Λογοτεχνίας είναι οι επαμφοτερίζουσες ζώνες όπου κώδικες, οπτικές και τρόποι συμφύρονται σε κάτι νέο, ερεθιστικό και πολύτροπο. Ιστορικό ή ιστορικοφανές μυθιστόρημα λογοτεχνική ή λογοτεχνίζουσα ιστορική αφήγηση αποτελούν τα ζωντανά…
Ο θεματικός διαγωνισμός «Hotel – Ένοικοι Γραφής» 2014 ολοκληρώθηκε με την παραλαβή 263 «άσεμνων» ιστοριών. Τώρα το έργο μετατίθεται στην κριτική επιτροπή. Ο φιλόλογος και κριτικός λογοτεχνίας Αριστοτέλης Σαίνης, ο υπεύθυνος του διαγωνισμού και συγγραφέας Μισέλ Φάις, η εκδότρια Άννα Πατάκη, η Ανδρονίκη Μακρυγιαννάκη (νικήτρια του περσινού «Hotel Καβάφης») και η Μαρία Ιωάννου (νικήτρια του προπέρσινου «Hotel Χάος» – http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=698312) θα διαβάσουν, θα κρίνουν και θα διακρίνουν την βραχεία λίστα με τα 20 καλύτερα διηγήματα. Τα ονόματα των 20…
ΡΟΥ ΠΟΥ του Γιάννη Τσίρμπα Πατρίδαμ αραεύοσε αμόν καταραμένος*, σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδα ξένος Γου και α, γα^ του και α, τα^ γά-τα. Μετά, το γάμα ξαναπήρε τη θέση του γου, το σίγμα του σου, το έψιλον τη θέση του ε και αργότερα, όχι πολύ αργότερα, ενηλικιωθήκαμε. Κι ύστερα πήγαμε φαντάροι. Όμως αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Γιατί και στην ενήλικη ζωή μας επιβίωσαν τέτοια παιδιάστικα γλωσσικά κατάλοιπα, συχνά μάλιστα για πολύ σοβαρές υποθέσεις,…
Κανεὶς δὲν λέει «σ’ ἀγαπῶ» της Γιούλης Αναστασοπούλου Κανείς στα νότια προάστια δὲν λέει «σ’ ἀγαπῶ». Παλιότερα κανεὶς δὲν ἔλεγε «σ’ ἀγαπῶ» καὶ στὰ Βόρεια Προάστια, ἀλλὰ τὰ τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται μιὰ ἄνθιση τῆς βιομηχανίας ποὺ ἐπηρεάζει τοὺς κατοίκους τῶν Βορείων Προαστίων μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ λένε «σ’ ἀγαπῶ» ἐλεύθερα. Στὰ Νότια Προάστια ἀκόμα πληρώνουν ἀντίτιμο γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουν τὴ φράση καὶ εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ δηλώνουν στὴν ἐφορία. Ὅσο γιὰ τὸ «μὲ γάμησες», αὐτὸ…
Ὁ ἄσωτος ἀδελφὸς του Ιάκωβου Ανυφαντάκη Η Λία οὔτε ποὺ τὸν πρόσεξε μπαίνοντας. Κάτι γύρισε νὰ πεῖ στὸν Τάκη καὶ τότε εἶδε τὸν Τζένι ποὺ ἦταν ἀκόμη κάτω. Κούνησε τὸ κεφάλι της καὶ ἔφυγε. Μετὰ ἀπὸ λίγο γύρισε ὁ Τάκης μὲ τὸ τσαντάκι του στὸ χέρι. Ἔβγαλε ἀπὸ μέσα εἴκοσι, σαράντα εὐρώ. «Γιὰ νὰ μὴ μὲ πρήζεις.» Ὁ Τζένι ἔτριψε τὸ σημάδι ποὺ τοῦ εἶχε μείνει ἀπὸ τὸ σχῆμα τοῦ πλακακιοῦ. Ἀπὸ τὴν ἀνοιχτὴ πόρτα τῆς κρεβατοκάμαρας φαινόταν ἡ Λία…
Ἡ κυρία μὲ τὰ μαῦρα του Νίκου Γυφτόπουλου Η κυρία με τα μαύρα κοιτοῦσε ἀνυπόμονα τὴν λεωφόρο ἀπὸ τὰ ἀριστερά της, μπὰς καὶ φανεῖ τὸ ἀστικὸ ἕνα πυκνὸ ἀπομεσήμερο. Δὲν περίμενε πολὺ κι ὅταν ἔφτασε, ἡ πόρτα ποὺ διπλώνει ἄνοιξε ἀθόρυβα μπροστά της. Ὁ ὁδηγὸς γυάλιζε μέσα ἀπὸ τὸ τζάμι, ἱδρώτας ἔσταζε στὸν κρόταφό του καὶ τὸ πρόσωπό του παραμορφωνόταν σὰν κερὶ ποὺ λιώνει πάνω σὲ μανουάλι. Ἡ κυρία δίστασε νὰ φέρει καὶ τὸ ἄλλο πόδι στὸ σκαλί. Μέσα…
Ἑστία Μοτέλ της Αδαμαντινής Καβαλλιεράτου Από τότε ποὺ θυμᾶμαι τὸν ἑαυτό μου, θυμᾶμαι καὶ κάποιο ξενοδοχεῖο. Οἱ πανσιόν, οἱ ξενῶνες, τὰ φθηνὰ μοτέλ, εἶναι τὸ σπίτι μου. Μεγάλωσα μόνο μὲ τὴ μητέρα μου. Γιὰ τὸν πατέρα μου δὲν ξέρω πολλά. Μοῦ ἔλεγαν ὅτι πέθανε, ὅταν ἤμουν μικρός, μὰ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μᾶς ἐγκατέλειψε μόλις γεννήθηκα. Ἡ μητέρα ἦταν καθαρίστρια σὲ ξενοδοχεῖο. Συχνὰ μὲ ἔπαιρνε μαζί της στὴ δουλειά. Κάθε φορὰ ποὺ ἀνοίγαμε καὶ κλείναμε πίσω μας τὴν πόρτα…
Τραπέζι στὴ λιακάδα της Κατερίνας Κοντοπούλου Θα πιάστηκες μὲ τὶς δουλειὲς καὶ ἄργησες τόσο νὰ ἔρθεις, εἰδικὰ σήμερα. Ξεκίνησες νὰ φτιάχνεις πρῶτα τὸ ραβανὶ γιὰ νὰ προλάβει νὰ τραβήξει τὸ σιρόπι του, μετὰ τὸ ζυμωτὸ ψωμὶ καὶ τὴν χορτόπιτα καὶ τὴν παραμονὴ τὶς πατάτες γιαχνί. Ἐλιές, φέτα, ραδίκια σαλάτα εἶναι τῆς τελευταίας στιγμῆς, τὰ ἄφησες γιὰ ἀνήμερα. Κατέβασες καὶ τὸ κόκκινο κρασὶ τοῦ παπποῦ καὶ δυὸ ποτήρια ἀπὸ τὰ καλὰ καὶ πῆρες δρόμο. Περνᾶς τὴν πύλη καὶ ὅλα…
Underground της Νάγιας Κουτρουμάνη Ήταν απόγευμα, ὅταν μὲ ἔθαψαν. Προσπάθησα νὰ πάρω ὅσες περισσότερες ἀνάσες μποροῦσα, ἀλλὰ τὰ χώματα μὲ σκέπασαν καὶ βυθίστηκα στὸ σκοτάδι. Ἔπειτα ἄρχισε νὰ βρέχει. Τὸ νερὸ κυλοῦσε γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου. Μοῦ μιλοῦσε. «Μὴν ἀνησυχεῖς, γλυκέ μου. Γρήγορα θὰ ξαναδεῖς τὸ φῶς». Ναί, καλά. Δὲν ἤθελα τέτοιου εἴδους παρηγοριές. Ἤμουν θαμμένος γιὰ πάντα σ’ ἕναν ἀποπνικτικὸ τάφο, χωρὶς ἐλπίδα, μέσα σὲ μιὰ ἡσυχία ποὺ μὲ τρέλαινε. Εἶπα ἡσυχία; Λάθος! Τώρα ποὺ ἀχρηστεύτηκε…