Ἡ κυ­ρί­α μὲ τὰ μαῦ­ρα

του Νίκου Γυφτόπουλου

 

Η κυρία με τα μαύρα κοι­τοῦ­σε ἀ­νυ­πό­μο­να τὴν λε­ω­φό­ρο ἀ­πὸ τὰ ἀ­ρι­στε­ρά της, μπὰς καὶ φα­νεῖ τὸ ἀ­στι­κὸ ἕ­να πυ­κνὸ ἀ­πο­με­σή­με­ρο. Δὲν πε­ρί­με­νε πο­λὺ κι ὅ­ταν ἔ­φτα­σε, ἡ πόρ­τα ποὺ δι­πλώ­νει ἄ­νοι­ξε ἀ­θό­ρυ­βα μπρο­στά της. Ὁ ὁ­δη­γὸς γυ­ά­λι­ζε μέ­σα ἀ­πὸ τὸ τζά­μι, ἱ­δρώ­τας ἔ­στα­ζε στὸν κρό­τα­φό του καὶ τὸ πρό­σω­πό του πα­ρα­μορ­φω­νό­ταν σὰν κε­ρὶ ποὺ λι­ώ­νει πά­νω σὲ μα­νουά­λι. Ἡ κυ­ρί­α δί­στα­σε νὰ φέ­ρει καὶ τὸ ἄλ­λο πό­δι στὸ σκα­λί. Μέ­σα ἀ­πὸ τὸ λε­ω­φο­ρεῖ­ο ἔ­βγαι­νε ἔν­το­νο λι­βά­νι. Βλέμ­μα­τα ἀ­νυ­πό­μο­να ἔ­πε­σαν πά­νω της σὰν πέ­τρες. Πρό­σε­ξε τὰ λευ­κά τους μπλου­ζά­κια ποὺ κρέ­μον­ταν ἀ­πὸ λε­πτὲς τι­ράν­τες καὶ τῆς φά­νη­κε σὰν νὰ χω­νό­ταν σὲ ρο­δώ­να. Ζα­λί­στη­κε ἀ­πὸ τὸν κῆ­πο. Κα­τέ­βα­σε ἀρ­γὰ τὸ πό­δι κι ἄ­φη­σε νὰ κλεί­σει ἡ πόρ­τα. Μπο­ροῦ­σε νὰ πε­ρι­μέ­νει ἄλ­λα εἴ­κο­σι λε­πτὰ γιὰ τὸ ἑ­πό­με­νο. Ἡ κο­πέ­λα μὲ τὸ κι­νη­τὸ ποὺ κά­θον­ταν λί­γο πα­ρα­πέ­ρα στὴν ἴ­δια στά­ση, εἶ­χε ἐ­ξα­φα­νι­στεῖ. Κού­νη­σε ἀ­νυ­πό­μο­να τὸ χέ­ρι της πά­νω ἀ­πὸ τὸ κε­φά­λι. Τὸ χα­μό­γε­λο ποὺ τῆς εἶ­χε ρί­ξει λί­γο πρίν, κα­θὼς πε­ρί­με­ναν ἀ­μί­λη­τες νὰ φα­νεῖ ἡ φυ­σαρ­μό­νι­κα, βού­ι­ζε σὰν σφή­κα πά­νω στὸ χι­ο­νά­το της μαλ­λί. Ἔ­στρι­ψε δε­ξιὰ τὸ κε­φά­λι της καὶ εἶ­δε τὸ πί­σω μέ­ρος τοῦ λε­ω­φο­ρεί­ου, νὰ στρί­βει ἀρ­γὰ ἀρ­γὰ τὴ γω­νί­α. Οἱ πε­ρα­στι­κοὶ στα­μά­τη­σαν στὴν ἄ­κρη κι ἄρ­χι­σαν νὰ σταυ­ρο­κο­πι­οῦν­ται. Ὅ­σοι φο­ροῦ­σαν, ἔ­βγα­λαν τὸ κα­πέ­λο. Ὅ­σοι δὲν φο­ροῦ­σαν ἔ­σκυ­ψαν τὸ κε­φά­λι. Θε­ὸς συγ­χω­ρέ­σ’ τη, μουρ­μού­ρα­γαν ἀ­πὸ γύ­ρω-γύ­ρω. Τὸ χα­μό­γε­λο πέ­τα­ξε καὶ στὴ στά­ση ἔ­πια­σε δρο­σού­λα.

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο «Ιστορίες Μπονζάι. Η αισθητική του μικρού» του περιοδικού «Πλανόδιον».

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com