Καθώς έσπρωξε τα σκεβρωμένα παντζούρια, ο κάμπος του Αώου τής έκοψε την ανάσα. Πυκνή ομίχλη σκέπαζε μεγάλο μέρος του και το σχήμα του θύμιζε γαλάζια σαύρα. Τα βουνά γύρω είχαν πάρει τα σκούρα χρώματα του σούρουπου και κάποιοι απομακρυσμένοι οικισμοί φαίνονταν χωμένοι στις πλαγιές, μοναχικοί, στερεωμένοι εκεί για πάντα. Πήρε μια καρέκλα και κάθισε στο μπαλκονάκι –ίσα που την χωρούσε στο πλάτος–  κι άπλωσε τα πόδια στα παλιά κι επίφοβα κάγκελα. Ήταν ταραγμένη. Είχε πέσει πάνω του στον δρόμο –διόλου απίθανο, κάποτε θα γινόταν κι αυτό–  αφού κι αυτός καταγόταν απ’ την ίδια πόλη.

Κάποτε είχαν συναντηθεί στο ίδιο τρένο για την πρωτεύουσα, η κόρη της –παιδάκι τότε–  ταξίδευε μαζί της, αυτός μόνος. Γνωρίζονταν μόνο εξ όψεως και το πολύωρο ταξίδι τούς έφερε κοντά. Έτρωγαν, μιλούσαν, βρέθηκαν στο κουπέ της κάποια στιγμή σιγοπίνοντας κρασί με το παιδί ακουμπισμένο στο πλάι της. Παρότι πρόσεχε με τα ποτά, σίγουρα κάποια επίδραση την είχε πάνω της το κρασί, μιας και σιγόπινε καθ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Αρκετή ώστε ν΄αρχίσουν να τρίβουν απαλά ο ένας τα χέρια του άλλου και λίγο έπειτα να φιλιούνται. Κι όλα αυτά αναγκαστικά πλάι στο σώμα του κοιμισμένου παιδιού. Συνήλθε προς στιγμήν, τακτοποίησε ό,τι ρούχο είχε αναστατωθεί και ξεγλίστρησαν από το κουπέ, αφού ασφάλισαν προσεκτικά την κουκέτα που ακούμπησαν το παιδί. Προχώρησαν στο δικό του κουπέ. Στο ακατάστατο κουπέ του συνέχισαν από εκεί όπου είχαν μείνει. Δεν υπήρχε χώρος να ξαπλώσουν κανονικά δυο άνθρωποι, κατάφεραν όμως να κυλιστούν ο ένας πάνω στον άλλο. Στην αρχή με πνιχτά γέλια χωρίς σταματημό και μετά δαγκώνοντας ο ένας τον άλλο για να συγκρατήσουν κάποιον άγριο ήχο.

Όταν γύρισε αμέσως μετά στο κουπέ της, έπιασε τις κουρτίνες για να τις ανοίξει διάπλατα και είδε πως η κόρη της δεν ήταν εκεί. Τρελάθηκε, στάθηκε στον διάδρομο προσπαθώντας να σκεφτεί τι έπρεπε να κάνει για να σταματήσει το τρένο, ενώ δεν μπορούσε να σαλέψει. Ολόκληρο το σώμα της, το μυαλό της άδειασαν. Μεταξύ των βαγονιών υπήρχε ο μικρός διάδρομος όπου στην πραγματικότητα βαδίζεις πάνω από το σημείο που συνδέονται τα βαγόνια. Εκεί μπορείς ξαφνικά κι ανησυχητικά να νιώσεις την κίνηση του τρένου. Μια βαριά πόρτα πίσω της κι άλλη μια μπροστά της, και δεξιά κι αριστερά στον διάδρομο η κλαγγή των μεταλλικών ελασμάτων. Η πόρτα στην άκρη ήταν βαριά ή την είχε εξαντλήσει ο φόβος, έσπρωξε με τον ώμο δυνατά, κι εκεί, ανάμεσα στα βαγόνια, εκεί τη βρήκε καθισμένη. Με μάτια ορθάνοιχτα, έκπληκτη και μόνη. Όταν την είδε τινάχτηκε. «Πήγα να σε ψάξω» είπε. Την σκέπασε με την κουβέρτα στην κουκέτα τους και τότε ήταν που άρχισε να τρέμει η ίδια σαν να είχε πυρετό. Ήταν φριχτές οι σκέψεις της για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Έβλεπε στο μυαλό της την εικόνα της, να κάθεται εκεί, μονάχη, στα μεταλλικά ελάσματα μεταξύ των βαγονιών. Είχε στρέψει αλλού την προσοχή της. Επίμονη, πεινασμένη προσοχή σε κάτι άλλο από το παιδί. Στον σταθμό μετά είχαν χαιρετιστεί αμήχανα και βιαστικά.

Τώρα η ομίχλη πάνω από το ποτάμι τής φάνηκε πως ανηφόριζε και σκέπαζε όλες τις κοιλότητες, σαν κακό πνεύμα που ψάχνει την ανάπαυση και δεν την βρίσκει. Για χρόνια μετά φανταζόταν να πέφτει πάνω του στον δρόμο. Τελικά έγινε. Πρώτα ένα σοκ, έπειτα ένα ανακάτεμα στα σωθικά της, μια πελώρια καθίζηση. Την ώρα που διέσχιζαν έναν πολυσύχναστο δρόμο της πόλης, όπου δεν μπορούσες σχεδόν να επιβραδύνεις το βήμα. Πήγαιναν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Κι έμειναν να κοιτάζουν, την ίδια στιγμή, με ολοφάνερο σοκ στα φθαρμένα από τον χρόνο πρόσωπά τους. «Πώς είσαι;» φώναξε. «Καλά» απάντησε. Κι έπειτα πρόσθεσε καλού κακού: «Ευτυχισμένη». Γύρισε και της φώναξε άλλη μια φορά: «Μπράβο σου!»

Ακόμα φαινόταν πως, έτσι και μπορούσαν να ξεφύγουν από το πλήθος, την επόμενη στιγμή θα ήταν μαζί. Εξίσου σίγουρο όμως ήταν πως θα συνέχιζαν τον δρόμο που είχαν τραβήξει. Κι αυτό έκαναν. Τώρα στο μπαλκονάκι της ένιωθε ζαλισμένη και γεμάτη αμφιβολία.

 

 

Η Βάνια Ζαφειροπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1957. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας στα Υπουργεία Εσωτερικών και Περιβάλλοντος. Παρακολουθεί μαθήματα δημιουργικής γραφής στη Σχόλη των Εκδόσεων Πατάκη.