Τα κίτρινα ψάρια της Κωνσταντίας Σωτηρίου Άκου τώρα εσύ να δεις, εγώ θα σου πω την ιστορία και εσύ αν θέλεις να της δώσεις το τέλος. Όποιο τέλος θέλεις εσύ να δώσεις. Εγώ δεν θέλησα ακόμη να της δώσω. Ακόμα της δίνω. Κι ας είμαι ο πρωταγωνιστής. Κι ας είμαι εγώ ας πούμε ο ήρωας, το κύριο πρόσωπο που λέτε εσείς οι συγγραφείς και είμαι εγώ που την σιάζω. Εγώ να ξέρεις δεν είμαι της θάλασσας, ούτε βουνίσιος. Πεδινός είμαι,…
Θέση για έναν της Μαρίας Κώτσια Στην business class του αεροπλάνου, οι φαρδιές δερμάτινες πολυθρόνες σε επικλινή θέση, τα φώτα της καμπίνας χαμηλωμένα, διακρίνει ανάμεσα στα χωρίσματα γυναικεία πέλματα μέσα σε ελαστικά καλσόν και μαύρες ανδρικές κάλτσες. Αυτός με την πλάτη όρθια και τα δερμάτινα παπούτσια να του σφίγγουν την καμάρα του ποδιού, ψάχνει με το βλέμμα την αεροσυνοδό για ένα ακόμα bloody mary. Το ποτό σερβίρεται σχεδόν αμέσως, κουνάει το κεφάλι αρνητικά – όχι δεν θα ήθελε κάτι άλλο. H…
Ο θυρωρός του Νίκου Γυφτόπουλου Την Τρίτη 2 Απριλίου ξύπνησε με το χρώμα που έχουν οι ξεθωριασμένοι τοίχοι τα πρώιμα καλοκαίρια, όταν πέφτει το φως στις ταράτσες των πολυκατοικιών, καμιά εκατοστή μέτρα μακριά από τη μάντρα της Δημοτικής Φιλοξενίας. Χωρίς να ανασηκώσει το κεφάλι, ψηλάφισε το στρώμα του κι αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είχε αλλάξει θέση το μπουκάλι, άνοιξε τα χείλη του κι άρχισε να πιπιλά την άκρη του, σαν μωρό που ψάχνει ρώγα για να ξεδιψάσει. Όσοι τον…
Γράμμα στη μητέρα της Λένας Κορομηλά Μάνα, Εμείς εδώ στην Γεπουλία είμαστε καλά. Εσύ εκεί; Περνάνε οι μέρες χωρίς να λαβαίνουμε γράμμα σου. Εδώ στα ξένα που ήρθαμε με τον μπαμπά, εγώ και αυτός μια μέρα, κάθε μέρα βρέχει και εγώ σκέφτομαι ότι δεν περνάει μια μέρα που να μην βρέξει και ότι αυτή είναι αληθινή βροχή και όχι η βροχή στο χωριό μας στην Νέα Πέτρα. Αυτό σκέφτομαι αλλά δεν το λέω στον μπαμπά γιατί αυτός θα μου…
Γυρίζω μετά της Αδαμαντινής Καβαλιεράτου Ξυπνάω δεκαεννιά χρόνια μετά. Περνάω από το μαύρο στο λευκό. «Πού είμαι;». «Νερό». Να μιλήσω, να φωνάξω, να σηκωθώ: αδύνατον. Τραβάω τα σωληνάκια, άνθρωποι με άσπρες μπλούζες μαζεύονται γύρω μου. Με κοιτάζουν ανήσυχα, με απορία. Άλλος τα πόδια, άλλος τα χέρια, άλλος τα μηχανήματα πλάι στο κεφάλι μου· μια γυναίκα μου βάζει ξανά τα σωληνάκια στη μύτη και το στόμα. Ένα τρυφερό χτύπημα στην παλάμη. Κάνω το κεφάλι στο πλάι· μεταλλικά κρεβάτια στη σειρά· πάνω…
Η χαμένη βαλίτσα της Ελένης Μπουκαούρη Περίμενε δίπλα του να εμφανιστεί η βαλίτσα τους στον κυλιόμενο ιμάντα. Μύρισε το ελαφρύ της άρωμα, το ίδιο εδώ και μια δεκαετία, πρόσεξε με πόση χάρη είχε δέσει το ακριβό της φουλάρι, τη λυγερή κορμοστασιά της. Προσπάθησε να εντοπίσει έστω κι ένα μικρό ψεγάδι επάνω της. Δεν υπήρχε. Ένιωσε θαυμασμό, αλλά και ματαίωση. Τελειότητα που άγγιζε τη σκληρότητα. Η βαλίτσα τους δεν φαινόταν κι όταν ο ιμάντας συνέχισε να γυρίζει άδειος, χωρίς αποσκευές, τρίζοντας…
Ο κύριος Ασημάκης της Έλενας Κολυβοδιάκου Το πρωί τηλεφώνησε ο Γιάννης, είπε ότι ο κύριος Ασημάκης πέθανε, πιο σωστά αυτοκτόνησε, η κηδεία ήταν την επόμενη μέρα στις 3. Η γυναίκα του παρακάλεσε έναν παπά να τον διαβάσει να μην πάει αδιάβαστος, σκέφτηκα ότι ίσως και να ήθελες να έρθεις, σε νοιαζότανε ο μακαρίτης. Δεν πρόλαβα να απαντήσω τίποτα. Πριν καλά -καλά ολοκληρώσει την φράση, μου έκλεισε το τηλέφωνο. Σημείωσα σε ένα χαρτί τις λεπτομέρειες για να πάω. Είχα πάνω…