Σχόλη

Η Κωνσταντία Σωτηρίου γεννήθηκε στην Λευκωσία το 1975. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου και κάτοχος μεταπτυχιακού στην ιστορία της Μέσης Ανατολής από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Είναι Λειτουργός Τύπου στον Κλάδο Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έχει μαθητεύσει σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής με τον συγγραφέα και διευθυντή της Σχόλης Μισέλ Φάις. Διηγήματά της έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και την Κύπρο. Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί το πρώτο…

Read More Read More

  i-note     Ξύπνησες το πρωί από τον ολιγόωρο ύπνο σου κι έξω φυσούσε με μανία. 
Το κεφάλι σου ήταν σα να είχε μπλε μπίλιες που συγκρούονταν μεταξύ τους. Κάθε εικόνα και ένας ήχος. Αναρωτιόσουν αν έφταιγε η αϋπνία σου, αλλά η Βήτα που είχε έρθει για να καπνίσετε σου ανέφερε κάτι για μια βροχή με καταγωγή από την έρημο. Την αψήφησες, όντας βέβαιη ότι κάτι σας ψεκάζουν με σκοπό την εξόντωσή σας ή κάποια άλλη κατάληξη εξίσου ακραία….

Read More Read More

    Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα από το πρώτο βιβλίο του Χρίστου Κυθρεώτη με τίτλο «Μια χαρά», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο Χρίστος Κυθρεώτης έχει μαθητεύσει σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής με τον συγγραφέα και διευθυντή της Σχόλης Μισέλ Φάις. Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Φυσικά γνώριζα πως αυτός ο τρόπος ζωής δεν θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα. κάποιος, κάτι, κάποτε, θα με ανάγκαζε να ξεβολευτώ. Μέχρι τότε όμως, κανείς δεν με υποχρέωνε να διαλύσω το ιδιωτικό μου…

Read More Read More

    Ο Λένιν στον Άγιο Αντώνιο Είμαι μια νυχτερίδα κρεμασμένη ανάποδα μέσα στο σκοτάδι και ξέρω πως είμαι κρεμασμένη ανάποδα μέσα στο σκοτάδι, γιατί το σκοτάδι έχει ήχο χνουδωτό σαν τα φτερά μου και ξέρω πως είμαι μια νυχτερίδα γιατί είμαι μέσα μου και το μέσα μου έχει ήχο πνιχτό σαν το αίμα μου και είμαι μια νυχτερίδα που ξέρει πως είναι μια νυχτερίδα κρεμασμένη ανάποδα μέσα στο σκοτάδι μέσα στον ήχο μέσα στο μετρό. Α: Όχι, ρε πούστη…

Read More Read More

Τα κίτρινα ψάρια της Κωνσταντίας Σωτηρίου Άκου τώρα εσύ να δεις, εγώ θα σου πω την ιστορία και εσύ αν θέλεις να της δώσεις το τέλος. Όποιο τέλος θέλεις εσύ να δώσεις. Εγώ δεν θέλησα ακόμη να της δώσω. Ακόμα της δίνω. Κι ας είμαι ο πρωταγωνιστής. Κι ας είμαι εγώ ας πούμε ο ήρωας, το κύριο πρόσωπο που λέτε εσείς οι συγγραφείς και είμαι εγώ που την σιάζω. Εγώ να ξέρεις δεν είμαι της θάλασσας, ούτε βουνίσιος. Πεδινός είμαι,…

Read More Read More

Θέση για έναν της Μαρίας Κώτσια Στην business class του αεροπλάνου, οι φαρδιές δερμάτινες πολυθρόνες σε επικλινή θέση, τα φώτα της καμπίνας χαμηλωμένα, διακρίνει ανάμεσα στα χωρίσματα γυναικεία πέλματα μέσα σε ελαστικά καλσόν και μαύρες ανδρικές κάλτσες. Αυτός με την πλάτη όρθια και τα δερμάτινα παπούτσια να του σφίγγουν την καμάρα του ποδιού, ψάχνει με το βλέμμα την αεροσυνοδό για ένα ακόμα bloody mary. Το ποτό σερβίρεται σχεδόν αμέσως, κουνάει το κεφάλι αρνητικά – όχι δεν θα ήθελε κάτι άλλο. H…

Read More Read More

Ο θυρωρός του Νίκου Γυφτόπουλου   Την Τρίτη 2 Απριλίου ξύπνησε με το χρώμα που έχουν οι ξεθωριασμένοι τοίχοι τα πρώιμα καλοκαίρια, όταν πέφτει το φως στις ταράτσες των πολυκατοικιών, καμιά εκατοστή μέτρα μακριά από τη μάντρα της Δημοτικής Φιλοξενίας. Χωρίς να ανασηκώσει το κεφάλι, ψηλάφισε το στρώμα του κι αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είχε αλλάξει θέση το μπουκάλι, άνοιξε τα χείλη του κι άρχισε να πιπιλά την άκρη του, σαν μωρό που ψάχνει ρώγα για να ξεδιψάσει. Όσοι τον…

Read More Read More

Γράμμα στη μητέρα της Λένας Κορομηλά   Μάνα, Εμείς εδώ στην Γεπουλία είμαστε καλά. Εσύ εκεί; Περνάνε οι μέρες χωρίς να λαβαίνουμε γράμμα σου. Εδώ στα ξένα που ήρθαμε με τον μπαμπά, εγώ και αυτός μια μέρα, κάθε μέρα βρέχει και εγώ σκέφτομαι ότι δεν περνάει μια μέρα που να μην βρέξει και ότι αυτή είναι αληθινή βροχή και όχι η βροχή στο χωριό μας στην Νέα Πέτρα. Αυτό σκέφτομαι αλλά δεν το λέω στον μπαμπά γιατί αυτός θα μου…

Read More Read More

Γυρίζω μετά της Αδαμαντινής Καβαλιεράτου Ξυπνάω δεκαεννιά χρόνια μετά. Περνάω από το μαύρο στο λευκό. «Πού είμαι;». «Νερό». Να μιλήσω, να φωνάξω, να σηκωθώ: αδύνατον. Τραβάω τα σωληνάκια, άνθρωποι με άσπρες μπλούζες μαζεύονται γύρω μου. Με κοιτάζουν ανήσυχα, με απορία. Άλλος τα πόδια, άλλος τα χέρια, άλλος τα μηχανήματα πλάι στο κεφάλι μου· μια γυναίκα μου βάζει ξανά τα σωληνάκια στη μύτη και το στόμα. Ένα τρυφερό χτύπημα στην παλάμη. Κάνω το κεφάλι στο πλάι· μεταλλικά κρεβάτια στη σειρά· πάνω…

Read More Read More

Η χαμένη βαλίτσα της Ελένης Μπουκαούρη Περίμενε δίπλα του να εμφανιστεί η βαλίτσα τους στον κυλιόμενο ιμάντα. Μύρισε το ελαφρύ της άρωμα, το ίδιο εδώ και μια δεκαετία, πρόσεξε με πόση χάρη είχε δέσει το ακριβό της φουλάρι, τη λυγερή κορμοστασιά της. Προσπάθησε να εντοπίσει έστω κι ένα μικρό ψεγάδι επάνω της. Δεν υπήρχε. Ένιωσε θαυμασμό, αλλά και ματαίωση. Τελειότητα που άγγιζε τη σκληρότητα. Η βαλίτσα τους δεν φαινόταν κι όταν ο ιμάντας συνέχισε να γυρίζει άδειος, χωρίς αποσκευές, τρίζοντας…

Read More Read More