Σχόλη

Φι­λιὰ στὸ τα­βά­νι της Μαρίας Κώτσια   Οἱ ὑ­δρα­τμοὶ θαμ­πώ­νουν τὸν κα­θρέ­φτη, σκου­πί­ζει τὴν ἐ­πι­φά­νεια μὲ τὴν πα­λά­μη καὶ μέ­νει νὰ κοι­τᾶ τὸ πα­ρα­μορ­φω­μέ­νο του εἴ­δω­λο πά­νω στὸ ὑ­γρὸ γυα­λί. Αὐ­τὴ ἡ ὑ­γρα­σί­α, οἱ στα­γό­νες ποὺ στέ­κον­ται πά­νω στὸ νω­πὸ δέρ­μα ποὺ μπιμ­πι­κιά­ζει. Μὲ βα­θι­ὲς εἰ­σπνο­ὲς ρου­φᾶ τὴν πα­χιὰ ἀ­τμό­σφαι­ρα ποὺ μυ­ρί­ζει λε­μό­νι καὶ μέν­τα καὶ ἀ­νε­παί­σθη­τα ἄ­γριο τρι­αν­τά­φυλ­λο. Πάν­τα ἀ­πὸ τό­τε ποὺ μπο­ρεῖ νὰ θυ­μη­θεῖ τὸν ἑ­αυ­τό του, τοῦ ἄ­ρε­σε νὰ περ­νᾶ πο­λὺ ὥ­ρα στὸ μπά­νιο, ὁ ἀ­γα­πη­μέ­νος του…

Read More Read More

  Ἄρ­τι της Ιωάννα Ντούμπρου   Όλα τελείωσαν πο­λὺ γρή­γο­ρα. Πα­ρα­σκευ­ὴ βρά­δυ μὲ φώ­να­ξαν στὸ σα­λό­νι. Κά­θι­σε, μοῦ εἶ­παν. Κά­θι­σα λοι­πὸν στὸν κα­να­πὲ καὶ πε­ρί­με­να. Μί­λη­σε πρῶ­τος ὁ κύ­ριος: «­Ἄρ­τι», εἶ­πε, «ἀ­κό­μα καὶ στὰ ζευ­γά­ρια ὑ­πάρ­χουν δι­α­φω­νί­ες». «Μά­λι­στα κύ­ρι­ε», εἶ­πα. «Καὶ με­ρι­κὲς φο­ρὲς φτά­νει ἡ ὥ­ρα τοῦ χω­ρι­σμοῦ», εἶ­πε. Δὲν εἶ­χα ἰ­δέ­α τί ἐν­νο­οῦ­σε καὶ γι’ αὐ­τὸ δὲν εἶ­πα τί­πο­τα. «Δὲν θὰ μπο­ροῦ­σες νὰ μεί­νεις μα­ζί μας γιὰ πάν­τα, οὕ­τως ἢ ἄλ­λως. Τέσ­σε­ρα χρό­νια ἦ­ταν ἀρ­κε­τά», συμ­πλή­ρω­σε. Κοί­τα­ξα πρῶ­τα τὸν…

Read More Read More

Δε­ξὶ χέ­ρι, δε­ξὶ σι­νιά­λο – ἀ­ρι­στε­ρὸ χέ­ρι, ἀ­ρι­στε­ρὸ σι­νιά­λο του Άκη Παπαντώνη   Το άδειο σαλόνι πε­ρί­με­νε κλει­στὸ ἀ­κό­μα, μῆ­νες ἀ­φοῦ με­τα­κό­μι­σε, ἕ­να με­γά­λο χαρ­τό­κου­το. Ἀ­νά­με­σα σὲ σα­κοῦ­λες μὲ πράγ­μα­τα ποὺ δὲν εἶ­χαν βρεῖ θέ­ση καὶ σκόρ­πια ροῦ­χα. Ἦ­ταν τὸ πο­δή­λα­τό του, ὅ­πως εἶ­χε φτά­σει μὲ φορ­τω­τι­κὴ ἀ­πὸ τὴν Ἀ­θή­να. Τὸ ἴ­διο ποὺ κα­βα­λοῦ­σε στὴν ἐ­φη­βεί­α του: γύ­ρω-γύ­ρω τὸ πάρ­κο· ἀ­τέρ­μο­νοι ὁ­μό­κεν­τροι κύ­κλοι. Δὲν τὸ εἶ­χε ἀ­νοί­ξει. Εἶ­χε ἕ­να φό­βο: ἦ­ταν τό­σο δι­α­φο­ρε­τι­κὸς ἀ­πὸ τὸν ἐ­φη­βι­κὸ ἑ­αυ­τὸ του – μᾶλ­λον πιὸ…

Read More Read More

Ζαν­ζι­βά­ρη, κο­ραλ­λι­ο­γεν­ὲς νη­σί  της Ελένη Φακάλου   ΑΝΖΙΒΑΡΗ ΖΑΝΖΙΒΑΡΗ ΖΑΝΖΙΒΑΡΗ σφίγ­γει τὰ δόν­τια καὶ προ­φέ­ρει κά­θε φο­ρὰ ποὺ τῆς ἔρ­χε­ται ἐ­με­τός. Εἶ­ναι ἕ­να τρὶκ ποὺ χθὲς τὴ βο­ή­θη­σε, τώ­ρα ὅ­μως δὲν γλι­τώ­νει. Χώ­νει τὸ κε­φά­λι μέ­σα στὴ λε­κά­νη τοῦ μέ­ρους καὶ ἀ­να­πο­δο­γυ­ρί­ζει τὸ στο­μά­χι της. Δὲν ἔ­χει τί­πο­τε μέ­σα μό­νο κά­τι χρω­μα­τι­στὰ ὑ­γρά, ποὺ τῆς κά­νουν τὸ στό­μα κι­νί­νο. Σκα­τά. Ξα­να­δι­πλώ­νει, ξα­να­ξερ­νά­ει. Αὐ­το­συγ­κέν­τρω­ση. Τὸ τρίκ. Σφί­ξε τὰ δόν­τια καὶ πρό­φε­ρε: Ζαν­ζι­βά­ρη Ζαν­ζι­βά­ρη Ζαν­ζι­βά­ρη. Τὸ σῶ­μα της συ­σπᾶ­ται ἄλ­λη μιὰ φο­ρὰ…

Read More Read More